เราต้องรู้จักที่จะไม่เสียดาย ไม่คิดจะโกยคนเข้ามาในโลกของเราเยอะๆ

ขอแค่คนที่มีความเชื่อเดียวกันก็พอ!

ไม่อย่างนั้นบอกเลยว่าโลกเราจะแตกแน่นอน และสถานะการเป็นพระเจ้าของเราก็จะสั่นคลอนอย่างง่ายดาย

ลองจินตนาการดูสิครับว่า…

ถ้าคนบนโลกเราเชื่อว่า “การให้” คือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต แล้วมีวันนึงมีใครก็ไม่รู้เข้ามาอยู่ร่วมในโลกของเรา… และเค้าเชื่อว่า “การรับ” คือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต…

อะไรจะเกิดขึ้นครับ?

เค้าก็จะอยู่อย่างเงียบๆและเอาแต่รับบนโลกนี้ โดยไม่ให้สิ่งใดออกไปเลย

ผู้คนที่เคยให้อยู่ตลอดเวลาก็จะเริ่มเห็นถึงการได้เปรียบเสียเปรียบกัน แล้วก็จะเริ่มตั้งคำถามว่าเราจะให้ต่อไปทำไม ในเมื่อคนที่นอนรับอย่างเดียวก็สามารถได้ประโยชน์เหมือนๆกัน

แถมไม่ต้องให้อะไรกับคนอื่นด้วย!!

เห็นไหมครับว่ามันจะเริ่มมีรอยร้าว…

หรือคนที่เอาแต่รับอาจจะถึงขั้นไปตีสนิทกับคนอื่นๆแล้วชวนมานอนรับอย่างเดียว เพราะยังไงคนอื่นก็ให้อยู่ดี มานอนสบายๆกันเถอะ ความเน่ามันก็จะขยายไปเรื่อยจนโลกแตกครับ!

ลองดูตย.เคสของป๋าสันตินะครับ (จิ้มที่รูปเพื่อขยาย)